Verdwenen Tweeling Syndroom

Nog maar heel kort geleden kwam ik op een bizarre manier (een heel ander verhaal...) in contact met de mensen van de Alchimia Healing Circle. Ik had net weer een donkere dip achter de rug en wist dat ik weer een nieuwe stap moest zetten in mijn leven, maar ik wist niet HOE!
Inmiddels weet ik dat ik niet echt hoef te zoeken, ik kom het vanzelf tegen, maar dit was echt verrassend. Ze nodigden mij uit om mee te doen aan een weekend-workshop in een newage centrum.
Het was niet helemaal duidelijk wat daar zou gaan gebeuren, maar iets in mij wilde er heel graag heen, terwijl een ander deel van mij spugend en stuiterend stond te weigeren. Kijk, dat zijn altijd leuke signalen; wie sputtert tegen en wie wil gaan? Als ik angst voel ben in geďnteresseerd: blijkbaar is er dan nog een deel van mij wat nog onbekend is, dus: onderzoeken! Ik zuchtte diep, meldde me aan en kreeg vréselijk de bibbers. Een heel weekend met mensen die ik nog nooit had gezien, iets heftigs gaan doen waarvan ik niet wist wat en hoe en wat het met me zou gaan doen.
Uiteraard waren er mensen die me voor gek verklaarden en vroegen of het geen enge sekte was, of ik niet bang was enz. Het enige wat ik kon zeggen: het voelt goed en mijn gevoel heeft me nog nooit bedrogen.

Vrijdag zette mijn geliefde mij af bij een prachtig gebouw. De sfeer was, tja, gespannen, vol verwachting... In de keuken waren mensen soep aan het koken. Dat is goed voor mij, dan voel ik mij thuis. Ik mocht zelf een slaapplaats zoeken. We zouden met dertig mensen zijn. Ik vond een mooi bed in een lief huisje. Er waren nog twee bedden: nog leeg. Spannend, wie zouden die gaan vullen? De mensen druppelden binnen. Sommigen kwamen al járen, sommigen voor het eerst, sommigen hadden er echt zin in, anderen leken wat teruggetrokken. De meeste mensen waren al een beetje in zichzelf gekeerd op de een of andere manier voorbereid opm wat er komen zou.
We gingen aan tafel, de soep was heerlijk en eigenlijk weet ik niet veel meer van de gesprekken. Daarna gingen we in de grote ruimte op matrassen zitten. 30 mensen, allemaal vreemden voor mij. Een van de begeleiders nam het woord en begon te vertellen over wat de bedoeling was van het weekend. Hij vertelde heel veel en eigenlijk wist ik nog steeds niets... We zouden in trance gaan, er kon van alles gebeuren, maar hoe ik dan in die trance moest komen en wat er dan zou gebeuren? Geen idee!

Ik ging slapen en sliep lang en diep. Ik werd gewekt door het geluid van belletjes. Heel zacht tinkelden ze me de morgen in. Het was licht en helder, en ik was heel rozig. Volgens afspraak deed ik niets aan mezelf en ik liep op mijn sloffen met mijn dekbedje naar de grote ruimte en ging zitten op een matras. Wat een mooie sfeer. Hier wilde ik graag zijn. Om me heen vulde de ruimte zich. Sommigen gingen diep onder hun dekbed liggen, anderen zaten te mediteren.
De yogaleraar nam het woord. Wat een stem... Ik deed graag alles wat hij zei.
Kundalini yoga. Ik kende het nog niet. Het is prachtig, actief en verdiepend. Ik ben nu net zo vaag als iedereen van te voren: je moet het meemaken om het te kunnen begrijpen.
De meditatie en ontspanning aan het eind waren eindeloos, opperst geluk. Daarna gingen dertig mensen zich verkleden en maakten voor zichzelf iets te eten. Dit alles in rust, zonder gepraat of contact.

We verzamelden ons weer in de ruimte waar nu alles stond opgesteld voor de sessie. Iedereen had een partner moeten uitzoeken voor de sessie. Ik had het niet gedaan, wist niet wie, het leek niet belangrijk. Er bleek een man te zijn die ook nog geen partner had, dus ik ging bij hem zitten. Hij was al eerder in trance geweest en wilde wel eerst. Ik mocht zijn 'bijzitter' zijn. In deze sessie had iedereen een bijzitter, iemand die met zijn aandacht bij jou was tijdens je trance. Je doet het alleen, maar je bent niet alleen. De sessie zou twee uur duren, dus ik zocht een prettige houding en sloeg mijn dekbed om.
De sessie begon met het verdiepen en versnellen van je ademhaling om je systeem aan te zetten tot een veranderend bewustzijn. Toen het mij verteld werd had ik geen idee wat ik me erbij moest voorstellen, maar weer: je moet het doen en het werkt. Om me heen werd het een herrie van trommels, ratels, hijgende mensen en ik zat in die chaos rustig, in mezelf en liet het gebeuren. Mijn partner lag heel rustig onder zijn deken en zag er vredig en ver weg uit. Alles was goed. Andere mensen begonnen te bewegen, sommigen schokkend, schoppend, anderen sierlijk met kleine subtiele bewegeningen of rillinkjes, van alles. Het ritme van de trommels veranderde steeds, iedereen deed wat anders en je kon volgen wanneer je dat wilde of opgaan in de massa. Ik probeerde mijn aandacht te houden bij mijn partner maar uiteraard werd ik soms afgeleid door dingen die gebeurden. Er werd gelachen, gehuild, geschreeuwd, gevochten, gekotst, gestikt, gedanst, en weer anderen lagen in diepe diepe rust.
Ik voelde dat mijn partner behoefte had aan aanraking, maar... de deelnemers mochten elkaar niet aanraken. Wat een dillema voor mij. Een deel van mij wil iedereen wel knuffelen en vasthouden: kom maar... Maar ja, de methode is nu eenmaal dat iedereen het zélf moet doormaken, alleen... Ik mocht er voor hem zijn, maar mocht niet interveniëren in zijn proces.
Ineens zat ik er middenin. Ik hield me in, voor hem, voor het proces maar had het moeilijk met mezelf. Gelukkig kwamen er mensen van de groep die hem aanraakten.
De sessie liep langzaam af en mensen gingen een voor een naar de andere ruimte om te tekenen, een rondje te lopen, even te zitten in de tuin, iets te eten enz. Daarna kwamen we terug voor de volgende sessie.

Al half in trance ging ik liggen. Ik moest al wel half in trance zijn, want na wat ik had gezien gaat geen normaal mens rustig liggen om ook zoiets mee te maken. Ik lag, iemand liep rond en deed een geleide fantasie: een reis langs de planeten. Ik vond het geweldig. Opeens zei hij: en nu ga je terug naar de aarde. Onmiddellijk dacht ik: ja dahag, bekijk het. Ik ga helemaal niet terug. En daarop: haha dat ben ík. Doet niet wat er gezegd wordt, dat gaat goed, dat gaat helemaal niet lukken zo met die trance. Dus ik ging toch maar braaf 'terug', want ik wilde niet dat ik er straks voor spek en bonen bij zou liggen, ik wilde weten wat er zou gaan gebeuren.
Er startte een bandje met aanwijzingen voor het ademen. Braaf deed ik wat er gezegd werd en hijgde me gek: naar al mijn chakra's hijgde ik ZUURSTOF. Ineens vond ik het genoeg geweest en ik kapte ermee. Sjoef! Mijn hoofd ontplofte zowat. Ik werd gelanceerd en zweefde weg. Mijn lijf lag gewoon op de matras in de tifus-herrie en ik was me daar ook wel van bewust, maar het grootste deel van mijn bewustzijn zweefde een lichte oneindigheid in: YES, YES! Dit was heerlijk, hier was het fijn. Ik werd me ervan bewust dat al mijn vragen, zorgen die me in mijn 'gewone' leven constant in hun greep hebben hier totáál onbelangrijk waren. Gewoon niet van belang. Ik ervaarde iemand bij me die er vreselijk om moest lachen, om mijn verbazing, en samen schaterden we het uit. We kwamen gewoon niet meer bij van het lachen. We zweefden samen rond, deden tikkertje in het driedimensionale, we konden alle kanten uit. Soms botsten we tegen elkaar en we lachten, lachten... Wat een geluk!
Ineens was er NIETS meer. Niets, niets... Ik begon te huilen. Vreselijk hard. Mijn lichaam krampte. Overal vandaan kwam pijn. Ik kronkelde van de pijn. Ik werd misselijk, ik hoestte, stikte, wilde kotsen, maar er kwam niets. Ik was me ervan bewust waar ik was en dat iemand me hielp, een bakje onder me hield en mijn haar opzij deed, maar ik ging helemaal op in mijn pijn. Ik schokte en krampte. Toen hield het op. Er was niets; niet donker, niet licht, geen pijn, geen verdriet, geen geluk, niets... Ik huilde weer even en ervoer weer degene met wie ik was. Hij troostte me op de een of andere manier en ik dacht: oké, oké, ik ga wel door. Ik ga wel weer, doei...
Later zat er iemand achter me en hield haar handen op mijn hoofd, een vinger op mijn derde oog. Het was goed, alles was goed... Ik keek haar aan en dacht dat ik van niemand ooit zo gehouden had en zakte weer weg.
Toen ik wakker werd ging ik maar wat tekenen, maar ik had niet echt wat te tekenen. Het maakte niet uit. Ik had koppijn en was niet helemaal in het hier en nu, liep maar wat rond. Ik hoorde mezelf met mensen praten. Volgens mij zei ik nog wel min of meer zinnige dingen ook, maar ik was er niet echt bij.
Alle sessies werden besproken, twintig wonderbaarlijke verhalen. Wat mooi om hier bij te mogen zijn, om mensen te zien zoals ze zijn.

Ik had beloofd te zullen koken. Dat hielp me wel in het hier en nu te komen. Met zes mensen koken voor dertig, een bijzondere ervaring. Niemand had de leiding, de taken werden als vanzelf verdeeld. Het gebeurde, ieder deed zijn ding en er ontstond een maaltijd. Hier droomde ik al heel mijn leven van: het bestaat! Het kán!
We aten, wisseleden ervaringen uit, en ik wist het allemaal niet zo goed. Wat moest ik hier nou mee.

's Avonds zou een van de begeleiders nog een praatje houden. Hij had me al eens deze link gegeven: http://www.vtsgroep.nl en ik dacht: o ja, weer zo'n newage zweefverhaal. Na het zoeken naar gidsen, tweelingzielen en totemdieren moeten we weer allemaal op zoek naar ons verloren tweelingbroertje... Het praatje ging hier ook over en eigenlijk wilde ik weg, maar ik was te duf om op te staan. Dus bleef ik zitten en hoorde hem vertellen over het eerste trauma in je leven, wat heel de rest van je leven zou beďnvloeden en ik dacht: ja hoor. Alles wat er op de site stond vertelde hij nog eens.
Er werd nog muziek gemaakt, ik heb nog even gedanst, maar het lukte niet echt. Ik was in de war en ging slapen. Ineens klikte alles als een puzzel in elkaar. Wel verdraaid! Ik had ook een broertje. Het klopt: ik ben ook een deel van een twin, waarvan de andere helft verdwenen is. Mijn sessie kreeg betekenis. Het zoeken in mijn leven, de thema's... Het pastte verdorie allemaal in elkaar.

Ik sliep weer lang en diep, en werd weer wakker van de belletjes. Maar ik had geen zin in de yoga en bleef liggen. In het bed naast mij bleef de meneer ook liggen. Lekker, samen spijbelen.
Na een tijdje langzaam wakker worden raakten we in een mooi gesprek. Heerlijk als mensen je zo diep toelaten, zich zo laten zien. Ik was in de war. Ik had vragen voor minsten drie maanden en wilde niet nog eens in sessie. Wie weet wat er boven zou komen en dan was er nog meer verwarring en hoe lang ging dat dan wel weer duren.
Ik ging naar een van de begeleiders om te vertellen dat ik niet mee wilde doen. Hij keek me lang en diep aan en zei: 'Je moet doen wat je wilt, maar ik zou het fijn vinden als je er bij bent voor de groep. Kijk maar of je meedoet of niet, misschien gebeurt er wel helemaal niets.' Hij zei ook nog: 'Je bent bang hč?' Hahaha, mijn toverwoord! Zeg niet dat ik bang ben, want dan ga ik je wel even bewijzen dat ik helemaaal niet bang ben. Dus ik zei: 'Oké, ik pak mijn dekbed.'

Voor ik het wist was ik in trance, terug waar het gisteren begon. Maar nu wist ik waar ik was en met wie en ik genoot dubbel. Ik lachte me weer rot. En weer begon ik daarna te huilen, maar nu wist ik waarom. Ik huilde mijn hart eruit. Het licht in mijn leven was uitgegaan. En weer die pijn. Kramp na kramp, en ik schreeuwde, schreeuwde al mijn woede en eenzaamheid eruit zo hard ik kon. Daarna viel ik uitgeput neer. Ik was er doorheen. Het was een blokkade geweest en ik was er doorheen. Shit, wat een gevoel! Gewoon door mijn blokkade heen. Alles wat ik buiten mezelf had gezocht zat IN mij. Vlakbij, alleen toegedekt door die pijn. Hoe is dit uit te leggen. Maar het was fantastisch! Ik was euforisch. Nu kan ik pas echt bij mijn diepste gevoel, de weg is vrij!
In één klap was ik helemaal wakker. Mijn sessie had helemaal niet lang geduurd. Iedereen was nog druk bezig. Het was een chaos om mee heen. Wat een klerezooi, wat een herrie en ik zat er stralend naar te kijken en vond het fantastisch! Iemand danste rond met een trommel en keek me aan. Hij stak zijn duim naar me op: 'Goed hč?' Ik straalde terug: 'Geweldig!' Hij gooide me een ratel toe en ik deed mee met de herrie. Ik ratelde mijn rateltje voor iedereen die het nodig had. Er was genoeg voor iedereen!
Ineens was het genoeg. Ik stond op om te tekenen. Ik tekende eerst mijn dans met mijn broertje in geel en groen, met huppelende blauwe en roze spiralen. Daarna mijn verdriet, het donker, met hier een daar een puntje violet waar de herinnering van mijn broertje nog hing. Maar hij was weg, verdwenen in een gat. En toen was het klaar. Ik haalde diep adem en was gelukkig. Ik kwam iemand tegen met een soortgelijke ervaring en we knuffelden elkaar lang en innig. Daarna ging ik op het gras liggen en verder NIETS!

De sessies werden weer besproken. Het leek of de tekeningen nu veel meer áf waren dan die van de dag ervoor. Wat een prachtige verhalen. Wat een wonderlijk weekend. Wat heerlijk dat er mensen zijn die uit liefde voor anderen de voorwaarden scheppen om zoiets te mogen meemaken. De ruimte, de muziek, de liefde, het vertrouwen, de vrijheid, de betrokkenheid... ik vind het geweldig en ben zo blij dat ik er was. En... dat ik er bén