Verdwenen Tweeling Syndroom

home | ervaringen | zelftest | vtsgroep | stichting | over ons | contact | theorie | links


(Een fenomenologische benadering van het verschijnsel.)



Een tijdje geleden heb ik aan de admin van dit forum gevraagd of ik een apart forum kon krijgen voor de vanishingtwin problematiek, omdat ik vond (en nog steeds vind) dat het VTS een steekhoudende verklaring zou kunnen zijn voor het verschijnsel PolyAmory.
Een apart forum hier onder deze paraplu is er nog steeds niet van gekomen en eigenlijk ben ik daar blij om, want door het ontbreken van een duidelijke focus en in plaats daarvan hier en daar maar wat te schrijven en te discussiëren over het VTS is al werkenderwijs toch een zeer belangrijke centrale karaktertrek van deze mensen boven komen drijven.

En het lijkt of met het vinden van deze centrale karaktertrek van VTS'ers de hele problematiek samentrekt en vanuit een centraal gezichtspunt helder begint te worden.

De relatie die ik nu veronderstel tussen het VTS en PolyAmory is die van oorzaak en een mogelijk gevolg.
Ik zie het VTS als oorzaak en de uitwerking in de vorm van een karaktertrek die je zou kunnen omschrijven als 'geneigdheid tot PolyAmory' als een mogelijk (dus niet noodzakelijk) vervolg daarop.

De centrale karaktertrek van de VTS'er waar ik het nu over heb is zijn/haar neiging om een neurotische relatie aan te gaan met het 'object'. En met het 'object' bedoel ik dan meer het filosofische object dat op een zeker moment centraal aan het bewustzijn verschijnt. Dat kan dus van alles zijn: zowel mensen als dieren of andere levende wezens, of niet-levende materie of zelfs ideeën etc, etc.
Het gaat erom wat zich aan het bewustzijn aandient en hoe daarmee wordt omgegaan. Hier komt de relatie tussen het 'subject' en het 'object' dus ter sprake. Een relatie die in veel filosofieën aan de orde komt en zeer basaal van aard is.
Wat ik zie, is dat de zeer centrale karaktertrek van de VTS'er juist het neurotische karakter van die relatie is.
'Het subject, vezonken in het lichaam en verwikkelt in de wereld', zeggen de existentie-fenomenologen zo mooi.

De problematiek van de VTS'er gaat terug naar het gebied van het pre-natale, waar (meestal in de eerste fase van de zwangerschap) een enorm verlies is geleden door het overlijden van de twin. Dit verlies staat dan model voor de manier waarop de VTS'er later, in het post-natale, omgaat met de zich van buiten aandienende existentie. Die primaire manier van omfgaan met de buitenwereld, die relatie, die verbinding, van die verbinding zou ik willen beweren dat die bij de VTS'er neurotisch, dwangmatig is.

De VTS problematiek kan nu juist in de richting van PolyAmory zijn uitwerking krijgen omdat in de diepe, intieme, hartsverbinding (al dan niet met seks) het (nog) niet neurotisch zijn van deze verbinding ervaren kan worden. Het is een 'even terug naar de tijd dat het nog goed was'.
(Daarbij ga ik er vanuit dat het samen met elkaar seks hebben een regressie is tot in het pre-natale en conceptie-gebied).

Je hebt ook VTS'ers die een vergelijkbare relatie aangaan met bijvoorbeeld hun postzegelverzameling. Dat zijn dan geen PolyAmoristen.

Waarom dan PolyAmory?
Omdat een gewoon huwlijk met alles erop en eraan niet aan de verwachtingen van de VTS'er voldoet. Aan de ene kant mist dat vaak de voortdurende intensiteit van de hartsverbinding; aan de andere kant is het al snel te benauwd. (Er was toen ook al geen plaats voor twee, of geen voedsel voor twee o.i.d.)

Voor de VTS'er is het zich verbinden met een 'object' dus een noodzaak, aan de andere kant moet het ook in zekere mate vrij blijven, want het 'object' kan zo maar verdwijnen.

Nog een paar losse flodders m.b.t. dit thema:

Bericht = Ik heb me mijn hele bewuste leven al afgevraagd wat nou het kriterium was op grond waarvan ik de meest belangrijke beslissingen in mijn leven nam en ik kom dan nu uit op de kwaliteit van de verbinding met het 'object'. Is die verbinding van dezelfde kwaliteit als de verbinding met de overleden twin was, dan heeft het 'zin' om er mee door te gaan, heeft de verbinding die kwaliteit niet (wat in het post-natale vaak het geval is), dan wordt 'zinloosheid' ervaren. Mijn koers, die er aan de buitenkant behoorlijk impulsief en onvolwassen uitziet, blijkt toch in de diepte een begrijpbaar motief te hebben. Dat maakt me best blij. Dat mijn leven tot nu toe zo'n kakafonie van gebeurtenissen is geweest, is iets waar ik dan weer wat minder tevreden over ben. Maar goed, misschien komt op mijn oude dag alles nog tot grote (saaie) ordening.

From: zarath
Date: Sat Jul 2 14:01:56 2005

E-mail =
Bericht = Dus de verbinding die een VTS'er aangaat met een object (iets of iemand) is in de kern van de zaak neurotisch: Er is te weinig diepgang, of daarvoor is overcompensatie: 'ik wil dit nooit meer', of het is al snel te benauwd of te verplichtend. Dus hoe het in de baarmoeder is gegaan met de twin, zo gaat het in het post-natale met het 'object' waarop de aandacht is gericht. Dus datgene wat op de voorgrond van het bewustzijn treedt. Dat wat als niet-ik in het centrum van het bewustzijn verschijnt, de verbinding daarmee is neurotisch. Het is dus een zeer algemene karaktertrek, een zeer generale neiging van het ego van de vts'er.

From: zarath
Date: Sat Jul 2 09:24:20 2005

E-mail =
Bericht = Een zeer belangrijk gevolg van het VTS in de psychische sfeer lijkt een samengaan van 'zich verbinden met iets of iemand' en 'dwangmatigheid' te zijn. Gewone mensen verbinden zich al naar gelang hun behoefte vanuit egoïsme cq volwasenheid. Echte tweelingen zijn veel empatischer en gaan gewoon in en uit de diepe pre-natale verbinding met alles en iedereen (een beetje zoals de natuurlijke meerlingen die wij als huisdieren kennen dat doen). VTS'ers echter maken van het 'wel of niet in verbinding zijn' een enorme toer. Ze willen of helemaal voor 100 % in verbinding zijn en als dat niet lukt, zijn ze dermate teleurgesteld, dat ieder wat oppervlakkiger kontakt onmogelijk is. Het is een dwangmatige 'alles of niets' houding wanneer het gaat om het maken van verbindingen.

Bij de VTS 'er is er tijdens de breuk met en het overlijden van de twin iets verstoord geraakt in het hart-gebied.
In het latere leven wil de VTS'er DIE VERBINDING zo graag weer terug zien in het kontakt met de buitenwereld. Als dat niet lukt, komt de dwangmatigheid erbij, die de VTS'er zo irritant kan maken.

Eigenlijk heeft de VTS'er in het maatschappelijke leven verstoorde relaties met alles en iedereen. Dit heeft een heel scala aan gevolgen, waardoor de VTS'er in het alhemeen zo onherkenbaar wordt.

De relatie wil direct van het hartskontakt niveau zijn en als dat niet lukt, dan maar liever helemaal niet, nooit meer, eigenlijk.
De dwangmatigheid zit hem in de noodzakelijkheid van de hartsverbinding en bij het ontbreken daarvan een radicaal verbreken van de verbinding. Het drama dat met de twin in de baarmoeder is beleefd, herhaalt zich op deze manier in eindeloze varianten.


11 juli 2005
Het beste lijkt het me om het verschijnsel in eerste instantie fenomenologisch te benaderen en een kwalitatief onderzoek op te zetten om het verschijnsel opzich naar voren te halen en aannemelijk te maken voor het grote publiek.

Een aantal mensen zouden een aantal specifieke taken op zich kunnen nemen, zoals een onderzoek naar dit verschijnsel in de kunst: muziek, beeld, etc. etc.

Tegelijk zou er een workshop opgestart kunnen worden met als ingang die mensen die van zichzelf vinden dat ze een VTS 'er zijn. De workshop krijgt dan het karakter van een palliatieve benadering. Het uitgangspunt is dus dat er geen curatieve methode bestaat voor dit verschijnsel, maar dat er alleen nog maar gekeken kan worden naar het hanteerbaar maken van de uitwassen.
Het fenomeen op zich komt vanzelf tijdens de workshops tot leven in de manier waarop de mensen met elkaar omgaan (of niet met elkaar omgaan). En dat kan dan besproken of anderszins uitgewerkt worden.
Alles wat ik gedaan heb aan ademwerk en tranceopwekkende muziek maken kan weer bij de workshop betrokken worden.

Het enige waar ik bij mezelf voor uit moet kijken is de valkuil van de penopauze. hihi: Nog iets heel groots opzetten, terwijl ik eigenlijk al wat aan de oude kant ben.

Programma voor de toekomst:
Stichting Vanishingtwin
website
forum
experiëntiële supportgroepen
fenomenologische beschrijving en kwalitatief onderzoek
aanzet tot kwantitatief logitudinaal onderzoek
aansluiting zoeken met het veld van de psychotherapie dat met dit fenomeen in aanraking komt, maar er geen duiding geeft.



(Wordt verolgd.)